Nathalie ontvangt ons bij haar thuis, een plek die haar dierbaar is. In haar jeugd reisde ze in een woonwagen door het land van kermis naar kermis. Dan waren er 27 ‘huishoudens’ aan één waterleiding gekoppeld en kabbelde er een miezerig straaltje uit de kraan. Geen winter ging voorbij zonder onder de woonwagen te moeten kruipen om de leiding te ontdooien.

Nathalie ervoer op jonge leeftijd de waarde van stromend water en drukt hoeveelheden praktisch en tastbaar uit: ‘Tegenwoordig stroomt er 15L per minuut uit een kraan,’ vertelt ze, ‘moet je nagaan dat vrouwen in Afrika voor 15L water, uren moeten lopen vanaf de waterput met 15 kilo op het hoofd.’ In een woonwagen betaalden mensen trouwens rustig €320,- per maand aan energie. Een gatenkaas qua isolatie! Wat is een écht huis dan fijn hè?

‘Kijk, dit is waar ik ‘s avonds zit, warm gehouden door mijn hond, kat en een dekentje.’ Laat Nathalie ons zien. Ze kreeg al het vermoeden dat de energieprijzen zouden stijgen door Covid-19 en de gasbevingen in Groningen en dacht: wat kan ik hier zelf aan doen? Voor ze een aantal dagen wegging trok ze alle stekkers eruit (behalve dat van haar aquarium en ijskast) en ontdekte met de app van de energieleverancier ‘sluipstroom’: stroom die er vandoor gaat zonder dat je er veel mee doet. Nathalie leeft van weinig, maar beleeft veel meer: ‘Uiteindelijk moet het moois van binnenuit komen, niet van buitenaf.’ Woonwagen wijsheid van een lieve en bijzondere buurvrouw.

Inge maakt zich hard voor een dak boven het hoofd van vluchtelingen uit Oekraïne. Waar haar generatie klimaatverandering ontkende, is het voor haar dochter de harde realiteit.

Lou Lou schommelt voor de deur op het toestel dat Inge ontworpen heeft. Het metaal heeft een natuurlijke uitstraling door de bewerking van een lokale smid. Op allerlei manier kan de balans worden terug gebracht in de relatie tussen mens en natuur. Lou Lou gebruikt haar verbeelding, waarin ze vrij is en onbevangen. Zoals op de schommel. Wellicht dat daar een groene toekomst wordt gesmeden.

Erik gebruikt onbewerkte seizoensgroenten om drie kleurrijke gangen neer te zetten - voor een tientje! De lokale plant- en diervriendelijke ingrediënten geven hem precies genoeg kaders, om zijn creativiteit te maximaliseren. Met vegan eten (zonder dat men het door heeft) trekt hij iedere woensdag een volle Zaal 100.

Zaal 100 is een bijzondere plek. Het oude schoolgebouw werd ooit gekraakt en is inmiddels een kunstinstelling voor ongehoord geluid. Het buurtrestaurant dat Erik er runt ziet er bijzonder gezellig uit. Langs de muur hangen schilderijtjes met lijntekeningen van een lokale artiest.

Ook zou hij meer gewicht willen geven aan wat we voelen en ervaren. Er is zo veel dat we nog niet weten uit te drukken.. Gian deed een experiment met twee dezelfde plantjes. Het ene plantje bleek beter te groeien, onder dezelfde meetbare condities. Het verschil? Het ene plantje kreeg schoon water (gekookt), werd tegen gepraat en ontving mooie melodietjes - het andere niet. Zou onze liefde, aandacht en creativiteit ook energie kunnen dragen?